Οι Πύργοι της Σιωπής.

Μια ιδιαίτερη ταφή προβλέπει η θρησκεία του Ζωροαστρισμού. Οι νεκροί δεν θάβονται, ούτε αποτεφρώνονται, αλλά παραμένουν πάνω σε ψηλούς πύργους, γνωστούς ως «Πύργους της Σιωπής» εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης, έτσι ώστε να προστατευτεί η φύση από τη διαδικασία της αποσύνθεσης, λόγω των «κακών πνευμάτων» που μπαίνουν στο σώμα μόλις αυτό αποχωριστεί από την ψυχή.

Οι κυψελωτοί τάφοι.

Τα μοναδικά πέτρινα μνημεία σε σχήμα κυψέλης στο απόκρημνο τοπίο της οροσειράς Αλ Χατζάρ του Ομάν, στην Αραβική Χερσόνησο, αποτελούν μία μυστηριώδη επιβλητική νεκρόπολη από άλλες εποχές. Πέτρινες πλάκες λαξεμένες σε εργαστήρια λιθοξόων, τοποθετημένες ώστε να σχηματίζουν μυστηριώδεις υπερφυσικές κυψέλες, στολίζουν το απόκοσμο τοπίο και αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Τάφοι Γιγάντων στη Μαλαισία.

Ένα ιδιαίτερο αρχαιολογικό εύρημα, αποτελούν οι τάφοι που ανακαλύφθηκαν στη Μαλαισία. Με ένα ασυνήθιστο μακρόστενο σχήμα και διαστάσεις 5 x 0,5 μέτρα, έδωσαν αφορμή να ανοίξει μία συζήτηση για την ύπαρξη ή όχι Γιγάντων σε μία περιοχή που στην παράδοσή της υπάρχουν αναφορές για ανθρώπους με ύψος μέχρι και 3 μέτρα! Είτε επρόκειτο για απόδοση τιμής λόγω της κοινωνικής θέσης του νεκρού, είτε γιατί όντως ετάφησαν σε αυτούς ιδιαίτεροι άνθρωποι, η επιστήμη θα δώσει την απάντηση σε αυτή την αμφιλεγόμενη ανακάλυψη.

Οι Πυραμίδες της Αιγύπτου.

Τα πιο γνωστά ιδιαίτερα ταφικά μνημεία είναι οι πυραμίδες της Αιγύπτου. Το ιδιαίτερο σχήμα αυτών των τεράστιων μνημείων αποτελείται από πολλά επίπεδα «μασταμπάδων» που μικραίνουν βαθμιαία προς την κορυφή. Ένα φρεάτιο διαπερνά όλη την κατασκευή από την κορυφή προς τη βάση της, φτάνοντας στον ταφικό θάλαμο, ώστε να διευκολυνθεί η ψυχή του νεκρού στην άνοδό της στην κατοικία των θεών ή την ανάστασή της. Ανάλογα με την οικονομική κατάσταση του αποθανόντα, η κατασκευή ήταν ογκωδέστερη και τα κτερίσματα που συνόδευαν τον νεκρό ήταν ανάλογα του τίτλου του. Βασιλείς, φαραώ και αξιωματούχοι άφησαν έτσι το χνάρι τους στην Ιστορία και τη σύληση της αιώνιας κατοικίας τους συνοδεύουν ιστορίες για θανάσιμες κατάρες.

Οι τάφοι της Λατίνης Οδού.

Περπατώντας σε έναν από τους παλαιότερους δρόμους της αρχαίας Ρώμης, τη Λατίνη Οδό, ο διαβάτης περνάει μπροστά από μεγάλα, πολυτελή, πλούσια διακοσμημένα ταφικά μνημεία – οικογενειακούς τάφους, που έχουν την πρόσοψή τους στραμμένη στον δρόμο και μοιάζουν να καλούν τον περαστικό να διαβάσει τις επιγραφές τους. Γιατί διάλεξαν οι συγκεκριμένοι Ρωμαίοι να ταφούν εκεί;

Η απάντηση βρίσκεται στη σχέση των Ρωμαίων με τον θάνατο που ήταν μία μίξη σεβασμού και δεισιδαιμονίας. Ο ετοιμοθάνατος τοποθετούνταν στο έδαφος για να έχει άμεση επαφή με αυτό και αφότου άφηνε την τελευταία του πνοή, ξεκινούσε μία σειρά από διαδικασίες που σκοπό είχαν να τον τιμήσουν και να διατηρήσουν τη μνήμη του. Αυτό ήταν το υπέρτατο ζητούμενο για τους Ρωμαίους: να μνημονεύεται το όνομά τους μετά θάνατον. Εξ ου και ο προσανατολισμός των ταφικών μνημείων των μεγαλύτερων ρωμαϊκών οικογενειών στον κεντρικό αυτόν δρόμο. Η φωναχτή ανάγνωση του ονόματός τους, που φερόταν στις επιγραφές, από τους διαβάτες θα βοηθούσε να μην ξεχαστεί η οικογένεια και να διατηρηθεί η μνήμη της στους αιώνες.

Οι ταφές των Βίκινγκ σε σκάφη.

Η σχέση των πολεμιστών Βίκινγκ με τα σκάφη τους ήταν καθοριστικής σημασίας για τη ζωή τους. Ήταν το μέσο με το οποίο διασφάλιζαν την επιβίωσή τους και πολλές φορές και τον πλουτισμό τους. Τους γενναίους πολεμιστές που πέθαιναν τιμημένα με το σπαθί στο χέρι, περίμενε η «Βαλάλα» ή αλλιώς ο παράδεισος των γενναίων. Στο τελευταίο αυτό ταξίδι τα σκάφη τους, που τους υπηρέτησαν όσο ζούσαν, ήταν το μέσο να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους. Έτσι, συχνά, οι αρχηγοί αναπαύονταν μέσα σε αυτά, περιτριγυρισμένοι από τα όπλα τους και άλλα πλούσια κτερίσματα, ενώ συχνές ήταν και οι θυσίες σκλάβων, που συνόδευαν τον αφέντη τους και στην αιώνια ζωή.

Οι μυστηριώδεις τάφοι της Χαλκηδόνας.

20 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, έξω από τη Νέα Χαλκηδόνα, βρίσκεται ένα νεκροταφείο με πολύ ιδιαίτερους και εντυπωσιακούς λίθινους σταυρούς, έως και δύο μέτρα ύψος.

Παρόμοια νεκροταφεία συναντώνται και αλλού στα Βαλκάνια και αποδίδονται σε ταφές Βογόμιλων, μίας αίρεσης που εξαπλώθηκε στην περιοχή, περίπου τον 10^ο αιώνα. Ως περιπλανώμενοι μοναχοί έβρισκαν το κοινό τους στις φτωχές αγροτικές περιοχές αρχικά και κατόπιν στους εξαθλιωμένους των πόλεων, υπέστησαν διώξεις για τη δράση τους και τελικά εξισλαμίστηκαν. Παρόλο που οι ίδιοι εξαφανίστηκαν, παραμένουν οι χαρακτηριστικοί ταφικοί σταυροί  – μνημεία μιας άλλης εποχής.