Ο Λάζαρος ήταν αγαπημένος φίλος του Ιησού και ζούσε στη Βηθανία με τις αδελφές του Μάρθα και Μαρία.
Όταν ο Λάζαρος αρρώστησε, οι αδελφές του έστειλαν μήνυμα στον Ιησού ενημερώνοντάς τον για την ασθένεια του φίλου του. Αυτός δεν βιάστηκε να μεταβεί στη Βηθανία και είπε πως η αρρώστια του Λαζάρου ήλθε για να φανεί η δύναμη του Θεού και να φανερωθεί η δόξα του Υιού του.
Μετά από δύο ημέρες είπε στους μαθητές του: «Ο Λάζαρος κοιμήθηκε, πηγαίνω να τον ξυπνήσω».
Όταν έφθασαν στη Βηθανία, μαζί με τους μαθητές του, ο Λάζαρος βρισκόταν ήδη τέσσερις ημέρες στο μνήμα. Οι αδελφές του έτρεξαν να υποδεχτούν τον Ιησού. Η Μάρθα παραπονέθηκε για την αργοπορία, αλλά ο Ιησούς τη διαβεβαίωσε πως ο αδελφός της θα αναστηθεί.
Το κάλεσμα του Ιησού, με τα λόγια «Λάζαρε δεύρο έξω» δεν ανέστησε μόνο τον Λάζαρο. Αποτελεί το προανάκρουσμα της νίκης του ανθρώπου επί του θανάτου. Το μνήμα δεν είναι ο τελικός προορισμός του ανθρώπου. Ο αγαπημένος φίλος του Ιησού με την ανάστασή του προανήγγειλε την ανάσταση νεκρών που προσδοκάται κατά τη Δευτέρα Παρουσία.
Πρόδρομος της Ανάστασης του Κυρίου, ελπίδα και παρηγοριά η έξοδος του Λαζάρου από το μνήμα του.

Την ημέρα αυτή συνοδεύουν έθιμα όπως τα «Λαζαρικά», τα κάλαντα που εξιστορούν την «εκ νεκρών έγερσή» του. Τα κάλαντα αυτά ψάλλουν κοπέλες, οι «Λαζαρίνες» που γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι με επαινετικά στιχάκια και δέχονται αυγά που βάζουν σε καλαθάκια (ή φρούτα).
Στα νησιά έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λαζάρου με διάφορα υλικά (ξύλινο κόπανο τυλιγμένο με πανιά, τρυπητή κουτάλα με λουλούδια για μάτια και στόμα) ή έντυναν ένα παιδί Λάζαρο, τυλιγμένο με σεντόνι και γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, μαζεύοντας φιλέματα.
Οι νοικοκυρές πλάθουν κουλουράκια (ή ψωμάκια) προς τιμήν του αναστημένου Λαζάρου, τα «λαζαράκια» στα οποία δίνεται το σχήμα ανθρώπου με σταυρωμένα χέρια.